Het team Diepe Stations van Gerard Scheffrahn is officieel gedechargeerd. Met andere woorden: het werk zit erop. Natuurlijk mag het afronden van een dergelijk omvangrijk en complex project niet onopgemerkt voorbij gaan. Dat gebeurde onder meer met de presentatie van de leergeschiedenis van het team in boekvorm: De Diepte in.

tekst: Margreet Bosma

Maandag 20 juni kwamen direct betrokkenen van zowel de opdrachtgevers- als de opdrachtnemerskant, een aantal stakeholders, actieve bewoners en ondernemers uit de directe omgeving van de diepe stations van de Noord/Zuidlijn samen om het team Diepe Station officieel uit te zwaaien. En dat op de locatie die als het ‘scharnierpunt’ in de geschiedenis van het project gezien kan worden: in hetzelfde hotel aan de Vijzelgracht kwamen na de verzakkingen op de Vijzelgracht, alle betrokkenen samen om de boel uit het slop te trekken. Gerard: “Het project verkeerde in zwaar weer. We stonden voor een grote technische opgave om de grond in station Vijzelgracht en Rokin te bevriezen*, iets waar niemand ervaring mee had. In die bijeenkomst werden alle partijen – opdrachtgever, aannemer en ingenieursbureau – uitgedaagd om een presentatie te geven over alles wat ze wel, maar vooral óók alles wat ze nog niet wisten. En dat in gezelschap van verschillende binnen- en buitenlandse deskundigen vanuit verschillende disciplines. Volstrekt tegen de bestaande mores in. Het effect was echter groot, na die bijeenkomst lag er een plan waar we mee aan de slag konden.”

Het Lagerhuisdebat, met moderator Maarten Woolthuis van kennismanagement. Foto: Ingrid Koedood.

Lagerhuisdebat

Uit het boekje De Diepte in heeft auteur Saskia van der Kam voor het decharge een aantal dilemma’s gefilterd die door de aanwezigen in een Lagerhuisdebat behandeld werden. Een greep uit de stellingen en de argumenten voor stellingname ‘eens’ of ‘oneens’. De eerste stelling bijvoorbeeld had betrekking op de vraag hoe je als team weer controle krijgt op je project, de omstandigheden waaronder dit gerealiseerd moet worden en de omgeving waarin dit gebeurt. De vraag die de stelling opwierp was of je inzicht en overzicht krijgt door complexe zaken simpel en behapbaar te maken, of juist door zoveel mogelijk verschillende inzichten te verzamelen. De opvattingen over deze stelling deelde de aanwezigen in twee vrijwel gelijke groepen. Simplificeren bleek verschillende doelen te kunnen dienen- het maakt een probleem beter behapbaar en, bijvoorbeeld in het geval van een ex-wethouder, daardoor beter communiceerbaar richting politiek. Vervolgvraag in deze discussie was of je met het simplificeren van complexe vraagstukken nog wel realistisch bent.

Discussie

Vooral de stelling over samenwerken leidde tot veel discussie. De aanwezigen werd gevraagd of zij vonden dat je formeel moet worden om goed samen te kunnen werken waarbij je alles goed vastlegt, of dat je beter samenwerkt in een informele sfeer waarbij alleen het hoognodige op papier belandt. Voor veel mensen een lastige keuze. Het liefst ontmoetten de meesten hun contacten in een ontspannen, amicale sfeer, maar beschikten ze wanneer dat nodig was, over bikkelharde afspraken op papier. Toch koos de overgrote meerderheid voor de informele samenwerkingsvariant. Een aanwezige over zijn keuze: “Samenwerken is per definitie relationeel. Om samen te werken moet je elkaar opzoeken en met elkaar praten, tijd met elkaar doorbrengen in plaats van in regels duiken.”

*Gerard refereert hier aan toepassen van vrieslansen om de diepwanden en de grond daar omheen te bevriezen, zie ook het boekje ‘De diepte in’, pagina 43.

Lees hier het boek De diepte in – een leergeschiedenis van de drie diepe stations van de Noord/Zuidlijn