Eerder vertelden vier andere betrokkenen al over hun ervaringen met 15 jaar overleg tussen gemeente, bewoners en ondernemers rondom station Rokin. Ook Boukje Witten, acht jaar projectbegeleider vanuit Metro en Tram, deelt haar ervaringen en lessen. ‘Ik ben ervan overtuigd dat hun ideeën en inbreng, onze plannen beter gemaakt hebben’.

Boukje Witten is vanuit Metro en Tram, onderdeel van de gemeente Amsterdam, als projectbegeleider al ruim acht jaar betrokken bij de bouw van station Rokin. De reguliere vergaderingen met omwonenden en ondernemers waren een manier om het gesprek aan te gaan, om de buurt te betrekken bij de ingrijpende werkzaamheden voor hun deuren.
Witten: ‘Bij zo’n groot project moet je de buurt ontzorgen. Dat er iemand is om ze bij de hand te nemen, die dingen voor ze oppakt en oplost, zodat zij zich daar niet druk over hoeven te maken en lekker kunnen ondernemen en wonen. De BCU, en later het Omgevingsoverleg Rokin, was een middel, geen doel op zich. Uitgangspunt is dat we dagelijks bezig waren om ervoor te zorgen dat we op een fatsoenlijke manier onze werkzaamheden uitvoerden en de verschillende projecten op elkaar lieten aansluiten. Tijdens een BCU-overleg konden we laten zien dat wij ook bezig waren met die puzzel, en ons dus niet alleen druk maakten om ons eigen project: ‘Daar zijn wij niet van’, probeerden we uit ons vocabulaire te bannen.’

Wederzijds platform

‘De gespreksonderwerpen tijdens een BCU-overleg kwamen voor ons zelden als een verrassing natuurlijk, we lopen de hele dag op die straat rond en horen van alles. We hebben geïnvesteerd in die relatie, kennen de valkuilen. Het was ook niet zo dat wij alleen de agenda van de vergaderingen vaststelden, de punten kwamen ook juist vanuit de buurt. De BCU fungeerde als een platform, van ons naar hen, maar zeker ook andersom. Wij konden bijvoorbeeld een fasering aanpassen als dat beter uitkwam voor een terras, hebben fietsvakken aangelegd om de overlast van fietsen te beperken (en onze bouwhekken vrij te maken van fietsen), bouwhekken verplaatst om ruimte te maken voor de jaarlijkse kerstboom. Kleine dingen misschien voor een buitenstaander, maar het waren juist dat soort kleine dingen die ervoor gezorgd hebben dat de relatie goed bleef én dat het relatief ‘fijn’ bleef op het Rokin, voor de buurt maar ook voor bezoekers.’

‘We nodigen mensen niet uit voor de bühne, je moet alleen zoiets organiseren als je ook echt van plan bent iets te doen met wat daar ter tafel komt. Zij zijn de ervaringsdeskundigen van hun eigen buurt, zij leven 24/7 in die straat die wij overhoop getrokken hebben – ik ben ervan overtuigd dat hun ervaringen, hun ideeën, hun feedback, onze plannen beter gemaakt hebben. Zij zijn de oren en ogen van de buurt, weten wat er speelt en kunnen aangeven waar we moeten ingrijpen. Regelmatig kwamen er onderwerpen ter tafel die we konden oplossen, maar die we zelf niet gezien hadden. En ja, soms kwamen er ook dingen ter sprake waarvan ik dacht: dat is echt mijn ding niet. Rattenplagen, toegenomen parkeerdruk, oprukkende Nutella-winkels, noem maar op. Dan probeerde ik altijd wel mensen in contact te brengen met de juiste mensen die er meer van wisten.’

Eigenbelang én voor de straat

‘Natuurlijk speelde er ook eigenbelang van de ondernemers mee, daar hoef je ook niet geheimzinnig over te doen. Je zit er voor de straat én voor jezelf. Dat geldt ook voor ons. Maar ondertussen zaten ze daar mooi wel elke keer, en ging het ze echt niet alleen om de stoeptegels voor hun eigen deur. De groep ondernemers in het overleg is al die tijd vrij stabiel gebleven, het zijn mensen met hart voor de straat. Soms voelde ik mezelf ook meer als een van hen, dan als iemand van de gemeente. Dat kon schuren, bijvoorbeeld als we uitgaven wilden doen om de buurt leefbaar te houden, zoals bloembakken en extra toezicht. Want hoezo moet de stad betalen voor een kerstboom of een buurtbarbecue? Ik wist, voelde, hoe belangrijk dat voor de buurt was. Maar leg het maar eens uit, want uiteindelijk heb je het toch over gemeenschapsgeld.’
‘Wij hebben dat echt in de Noord/Zuidlijn periode geleerd, hoe het opbouwen van een persoonlijke band het verschil maakt. Dat je je daardoor ook kwetsbaar op kan stellen, als echt mens van vlees en bloed, die soms ook gewoon een rotdag heeft en ongenuanceerd uit de hoek komt. Uiteindelijk maakt dat de relatie sterker.’

Kopje koffie

‘Hoewel het reguliere overleg is afgerond zijn we natuurlijk nog steeds bereikbaar. Op de manieren die de buurt van ons gewend is, gewoon op straat of via mijn mobiel. De relatie die ik heb opgebouwd op het Rokin is me heel wat waard en ik heb waardering hoe de buurt alles heeft gedragen: al vijftien jaar in een puinhoop werken en wonen, zonder dat we lijnrecht tegenover elkaar hebben gestaan, laat zien dat die aanpak werkt. Van de week kreeg ik nog een appje van een ondernemer die zei: “Een kopje koffie is ook leuk als er niets te mopperen is, wanneer kom je?”
‘Ik vind het best spannend, dat zeg ik eerlijk, om de boel nu zoetjesaan los te laten. Het stadsdeel neemt de coördinerende taak van ons over, en ik weet dat dat ook goed gaat. Een beetje pijn doet het wel, alsof ik langzaam maar gestaag aan ‘het huis uitga’. Aan de andere kant weet ik ook: zodra het weer nodig is, schuif ik gewoon weer aan.’